1. Stamboom

Louis Louis, Excellentie, wordt er hier in Ushuaïa van beschuldigd vier generaties van het geslacht Malaparte te hebben uitgemoord. Alle slachtoffers, zes in totaal – waarvan de helft volgens Louis eigen bloed – spoelden aan in de buurlanden van Argentinië. Vooreerst was er, in het driepausenjaar 1978, achttien jaar geleden, Louis’ zwangere verloofde, de drieëntwintigjarige Milena, aan de Uruguayaanse kant van de Rio de la Plata. Nauwelijks drie maanden geleden was er vervolgens Milena’s ook al zwangere, zeventienjarige dochter Milagros, aan de Braziliaanse kant van de watervallen van Iguazú. Aangezien ook de embryo’s van Milagros’ twee-eiige tweeling niet overleefden, bracht dit het aantal dodelijke slachtoffers van die ene wandaad op drie. Dat zijn nota bene ook de drie waarvan Louis beweert dat ze zijn bloed in hun aderen hadden stromen. Tot slot waren er, nu tweeënhalve maand geleden, de lijken van stamvader Héctor en diens eega Helena, Milena’s ouders en Milagros’ grootouders, aan de Chileense kant van het Beaglekanaal.
Ik heb de vindplaatsen voor u op een kaart van Argentinië telkens met een zwart kruis aangeduid. Helemaal in het noorden, in de Braziliaanse stad Foz do Iguaçu, werden Milagros en haar ongeboren tweeling geborgen. Wat lager, in de Uruguayaanse badplaats Ciudad del Plata, werd een premature baby – die later Milagros zou worden genoemd – uit Milena’s levenloze lichaam gehaald. En helemaal in het zuiden, in het Chileense havenstadje Puerto Williams, werden de lijken van Héctor en Helena tussen een hoop spinkrabben uitgestald op het voordek van een vissersboot.
Al deze uit extraterritoriale wateren opgeviste doden werden aan de Argentijnse justitie gerestitueerd. Na de gebruikelijke autopsie werd een officiële enquête geopend. Die startte met het laatste voorval, dat welk het echtpaar Malaparte het leven kostte. Héctor en Helena Malaparte, die in de Calle Los Zorzales – de Zanglijsterstraat, zeg maar – in Ushuaïa woonden, waren zeer recent door een vreemdeling bezocht. De onbekende man van middelbare leeftijd sprak volgens de buurvrouw, bij wie hij had geïnformeerd of de Malapartes wel degelijk in het huis naast het hare woonden, vlekkeloos Spaans. Algauw leidde dit ene spoor naar onze landgenoot Louis die in het driesterrenhotel Las Lengas – genoemd naar een loofboom uit de streek – een kamer had geboekt. Ook ik heb trouwens in dit hotel een suite voor u geboekt, die uitziet op de adembenemende gletsjers van Patagonië.
Louis erkende zonder meer de lijken van Héctor en Helena Malaparte in het Beaglekanaal te hebben gedumpt, maar hield vol dat hij hun dood niet had veroorzaakt. Hij maakte er nochtans geen geheim van dat hij de dood van het echtpaar had gewenst. Maar tussen droom en daad staan, zoals u wel weet, wetten en praktische bezwaren.
Louis pleitte dus onschuldig maar werd niettemin in de boeien geslagen en door rechter Benedetti van zesvoudige moord beschuldigd.
Zesvoudige moord, daar waar het aanvankelijk slechts om twee ouden-van-dagen ging ?  Ja, Excellentie, want niet alleen de dubbele moord op het echtpaar Malaparte, maar ook alle moorden in verband hiermee werden onze landgenoot ten laste gelegd.
Het moet gezegd dat het team van rechter Benedetti zijn research grondig deed. Aldus werd Louis ook de moord op zijn verloofde Milena, achttien jaar geleden, op de ferry van Buenos Aires naar Montevideo in de schoenen geschoven. En voorts de moord, drie maanden geleden, aan de watervallen van Iguazú, op Milena’s dochter Milagros, zoals gezegd zwanger van een twee-eiige tweeling. Die twee ongeboren levens werden Louis ook aangerekend. Of dacht hij soms dat de Argentijnse justitie zomaar de ogen zou sluiten voor die wandaden ?
Harde bewijzen ontbraken, maar alle sporen leidden naar Louis.
Telkens werd onze landgenoot gesignaleerd op de plaatsen delict : op de ferry in de Rio de la Plata, aan de Strot van de Duivel in Iguazú en in de Zanglijsterstraat in Ushuaïa.
Louis was ook telkens de laatste persoon die de slachtoffers nog levend had gezien. Althans volgens rechter Benedetti. Want Louis zelf betwistte dat hij de laatste persoon was die Milena nog levend zag. Het feit echter dat Louis achttien jaar geleden halsoverkop naar Brussel weerkeerde, was toch het beste bewijs dat hij betrokken was bij Milena’s verdwijning en dood ? Een onschuldige maakt zich na de dood van zijn verloofde toch niet meteen uit de voeten ? Zo iemand stapt, zeker wanneer hem niets te verwijten valt, toch meteen het dichtstbijzijnde politiebureau binnen ? Louis echter ontvluchtte Argentinië, reisde van Uruguay door naar Brazilië en vandaar naar Paraguay, om in de hoofdstad Asunción een rechtstreekse vlucht naar Brussel te nemen !
Nagenoeg twee decennia vertoonde Louis zich niet meer in Argentinië. Zelfs nadat de burgers opnieuw de macht in handen kregen ! Dat zegde toch genoeg ?  
Louis gaf zelf toe met de vijf maanden zwangere Milagros naar de watervallen van Iguazú, in het uiterste noorden, te zijn getrokken. Hij claimt trouwens Milagros’ vaderschap, daar Milena tweeënhalve maand zwanger was toen ze verdween. Van hem, zo beweert hij !
Maar wat bleek ? Nauwelijks twee weken na Milagros’ dood dook Louis plots op in het uiterste zuiden, in Ushuaïa, waar Milagros’ zogenaamde ouders, Héctor en Helena, woonden. Zij werden op hun beurt koud gemaakt en in het Beaglekanaal gedumpt. Dat kon toch geen toeval zijn ? Hier was duidelijk sprake van eenheid van opzet !
Louis had het om welke reden ook duidelijk gemunt op het geslacht Malaparte. Nochtans had hij door zijn verloving met Milena zijn lot met de Malapartes verbonden. Wat zijn diepere drijfveer ook geweest moge zijn, een dergelijke misdaad kon niet onbestraft blijven. Waar ging het naartoe als vreemdelingen op Argentijnse bodem zomaar over leven en dood van Argentijnse burgers konden beschikken ?
De Argentijnse justitie greep dan ook in, temeer daar de verjaringstermijn van twintig jaar nog niet was verstreken. Weliswaar schold de amnestiewet alle misdrijven begaan door de ordediensten in de periode tussen 1976 en 1983 kwijt, maar niet de moorden om privéredenen !
Dat was natuurlijk pech voor Louis, die volgens de plaatselijke autoriteiten dacht met zijn opeenvolgende misdaden weg te kunnen komen.
Rechter Benedetti, een bebrilde veertiger met een verwaaid kapsel, liet de foto’s van de zes slachtoffers uitvergroten. Vervolgens hing hij ze in de vorm van een stamboom aan de muur van zijn rommelig kantoor. De stapels dossiers verzamelen er stof, Excellentie, en een elektrische schrijfmachine met bolkop is er het enige teken van moderniteit.
Maar terug naar die stamboom !
Bovenaan prijkt Héctor Malaparte, een zevenenzeventigjarige viceadmiraal op rust. Met zijn hoekig gezicht, zijn bakkebaarden, adelaarsneus, felblauwe ogen en zware wenkbrauwen onder een weelderige zwarte haardos, boezemt hij nog steeds ontzag in.
Schuin onder hem kijkt zijn zeventigjarige echtgenote Helena je met haar hazelnootachtige oogjes aan. Zij heeft een ovaal gezicht, een zachte kin, volle lippen, een wipneus, lange wimpers, smalle wenkbrauwen en een grijs kapsel. Zij geeft veeleer een onderdanige indruk.
Onder het echtpaar kijkt hun – ten tijde van haar verdwijning – tweeëntwintigjarige enige dochter Milena op een zwart-witfoto zelfverzekerd in de lens van de camera. Wat opvalt, is haar weelderige haardos, haar eveneens zware wenkbrauwen, heldere ogen, kleine wipneus, brede mond en, ondanks de ovale vorm van haar gezicht, een veeleer vierkanten kin.
Tot slot is er de kortgeknipte zeventienjarige brunette Milagros. Zij heeft een kin, mond, neus en blik die tederheid uitstralen alsook een glimlach die de gletsjers van Patagonië hadden kunnen doen smelten. Toch vallen ook op haar kleurenportret de zware wenkbrauwen en de felblauwe ogen op. Die heeft ze uiteraard van haar moeder Milena, maar die deelt ze ook met haar grootvader Héctor.
U zal zien, Excellentie, dat dit later niet zonder belang zal zijn. Het genetisch onderzoek is nog grotendeels experimenteel, zodat de plaatselijke autoriteiten wel op uiterlijke kenmerken zijn aangewezen !
Helaas heeft rechter Benedetti gemeend ook de foto’s van de twee vijf maanden oude prematuren – een jongen en een meisje – te moeten toevoegen aan die geïmproviseerde stamboom.
Daarnaast hangen twee foto’s van Louis Louis. Eén in vooraanzicht en één in zijaanzicht. Onderaan, met witte letters op zwarte achtergrond, prijkt zijn arrestantennummer. Ondanks zijn leeftijd – net geen vijftig – ziet hij er op beide foto’s nog zeer jeugdig uit. Onder een peper-en-zoutkleurig golvend kapsel met strikte scheiding kijkt hij op de foto in vooraanzicht veeleer onderzoekend naar de politiefotograaf. Hij heeft – mogelijk door de hopeloze toestand waarin hij verkeerde toen de foto’s werden genomen – fletse ogen, ingevallen wangen en een kleine mond. Op de foto in zijaanzicht vallen zijn scherpe neus en kin op.
Na Louis’ arrestatie en opsluiting werd ik door de Argentijnse justitie op het consulaat in Buenos Aires gewaarschuwd dat een landgenoot in Ushuaïa van massamoord werd beschuldigd.
Massamoord ? Was dat wel de exacte term voor de misdaad waarvan Louis werd verdacht ? Onnodig te zeggen, Excellentie, dat ik er meerdere dagen over deed om de puzzel te reconstrueren. De papieren werkelijkheid blijkt immers totaal niet te stroken met de biologische. Op papier waren viceadmiraal op rust Malaparte en zijn vrouw Helena immers Milagros’ pleegouders en de toekomstige grootouders van de voortijdig overleden tweeling. Milagros’ moeder Milena werd daarentegen volledig doodgezwegen. De term cultuurmarxist werd destijds nog niet gebruikt, maar als lid van een voor het regime kritisch cultureel collectief, werd Milena sowieso als subversief bestempeld !
Zoals intussen uit het rudimentair genetisch onderzoek is gebleken, is Louis dan toch niet Milagros’ vader. Milena was dus niet zwanger van haar verloofde toen ze verdween, maar – godbetert – van haar eigen vader !
Héctor Malaparte blijkt uiteindelijk niet alleen Milagros’ grootvader maar tevens Milagros’ vader alsook de vader van Milagros’ tweeling te zijn !
U hebt het goed gehoord, Excellentie : viceadmiraal op rust Malaparte is tegelijk Milena’s en Milagros’ vader, maar ook die van Milagros’ voortijdig overleden kinderen. Indien ze levensvatbaar ter wereld waren gekomen, waren Héctors achterkleinkinderen zowaar zijn eigen kinderen geweest !
Ten minste drie generaties moesten aldus de tirannie van één enkele geschifte generatie militairen ondergaan. Zelfs de oude Grieken, waar bloedschande nochtans geen zeldzaamheid was, hebben nooit dergelijke tragedies voor mogelijk gehouden !

5. Icoon

U vroeg me en passant ook, Excellentie, wat ik u over Evita, de tweede vrouw van Perón, kon vertellen. Zeer recent heb ik twee films gezien die haar leven in scène zetten. De eerste, Evita, die pas uit is, is een Hollywoodproductie, gebaseerd op de Broadwaymusical uit 1976, toen een militaire junta de coup pleegde die aan de oorsprong ligt van dit verhaal. Madonna belichaamt er Evita, Antonio Banderas de Che en Jonathan Pryce Perón. Alle drie werden iconen van Argentinië maar wel absolute tegenpolen. Evita ging namens Perón immers op bezoek bij Francisco Franco en bij Pius de Twaalfde terwijl de Che jarenlang de rechterhand was van de gebroeders Castro !
Madonna is op haar best als ze de volgende verzen zingt, die in het collectief wereldgeheugen zijn gegrift :

Don't cry for me, Argentina
The truth is I never left you
All through my wild days
My mad existence
I kept my promise
Don't keep your distance

De andere film, De ware geschiedenis, die u wellicht in gezelschap van uw ambtgenoot Guido di Tella zag, is een zuivere propagandafilm. Die film, met Esther Goris als Evita en Victor Laplace als Perón, is bedoeld om Evita als icoon van het peronisme hoog te houden. De autoriteiten wilden vermijden dat van de jonggestorven Evita een verkeerd beeld werd opgehangen. Voor hen blijft zij de Moeder van Argentinië, niet de Hoer van Babylon die met de Che de tango danst en haar volk vraagt niet om haar te huilen. Die film stelt Evita vooral voor als een pasionaria voor Perón die op haar drieëndertigste door kanker wordt geveld.
Een tragische dood voor je veertigste, zoals ook de Che overkwam, is een onfeilbaar recept voor het martelaarschap, dat zal u toch met mij eens zijn, Excellentie ?
Een tafereel dat in beide films fel in de verf wordt gezet, is de begrafenis van Evita’s vader Juan Duarte. Diens maîtresse met haar vijf kinderen, waaronder de kleine Eva, wordt bot de toegang tot het stoffelijk overschot geweigerd. Bastaardkind en hoer zijn de bijnamen die Evita tijdens haar kindertijd en jeugd krijgt en de rode draad vormt door haar hele leven.
Wat me vooral is opgevallen, is dat dat ene tafereel in beide films haast op identieke manier in scène is gezet. De piepjonge Evita wil samen met haar moeder Juana het lijk van haar vader Juan gaan begroeten. De normaalste zaak van de wereld, zou u denken. Ware het niet dat haar vader, een oude patriarch van Frans-Baskische afkomst, een dubbelleven leidde. De in rouw gehulde officiële familie reageert verontwaardigd. Hoe haalt Evita’s overspelige moeder het in haar hoofd de oude patriarch op zijn begrafenis een laatste groet te komen brengen ?
In beide films gaat het erom aan te tonen dat Evita een onecht kind was uit een straatarm gezin. Zou dit er evenwel niet op kunnen wijzen dat Evita’s onvoorwaardelijke liefde voor haar vaderland voortsproot uit haar onmogelijke liefde voor haar vader ? Uit een onweerstaanbare drang om die liefde te legitimeren ? Dankzij haar engagement voor de armen – de zogeheten descamisados – kreeg Perón, nochtans een bewonderaar van Hitler en Mussolini, zelfs een sociaal gezicht !
Terwijl in de musical Evita erop loszingt, speecht Evita in de andere film met passie ter verdediging van Perón die haar nochtans geen politieke rol wil geven. Zijn ze een liefdesstel of is het een verstandshuwelijk ? Perón heeft immers toch nog altijd iets van de stijve hark die een kolonel van het Argentijnse leger behoort te zijn. Geboeid door Evita was Perón ongetwijfeld, maar of dit ook liefde kon worden genoemd, blijft toch een groot vraagteken. Wanneer de politiek de bovenhand heeft, is alles mogelijk, dat hoef ik u niet te vertellen, Excellentie !
De coup van twintig jaar geleden, die zoals gezegd aan de oorsprong ligt van dit hele verhaal, was trouwens gericht tegen Isabelita. Zij kon Evita niet doen vergeten. Bovendien kon je moeilijk van een gewezen nachtclubdanseres verwachten dat ze een politiek turbulent land als Argentinië in rustiger vaarwater kon loodsen !

​

19. Prototype

Nadat ik had verteld hoe rampzalig voor hem de test met de leugendetector was verlopen, stelde Louis dat de enige manier om de waarheid te achterhalen de Aleph was.
‘De Aleph van Borges ?’ vroeg ik.
‘Borges heeft hem beschreven,’ antwoordde Louis. ‘Maar als zodanig is hij niet bruikbaar. Alles in heden, verleden en toekomst zien, en dan nog gelijktijdig, is zoals naar de zon kijken. Je wordt meteen verblind. Het is zoals een plutoniumring. Je moet er een reactor rond bouwen om de massa energie welke die ene ring omsluit op te vangen. Er zijn veel pogingen geweest om de Aleph ook praktisch bruikbaar te maken. Maar vergelijk het met de ether. Door de ether gonzen ontelbare stemmen, die je alleen kan opvangen met een radiotoestel. Maar stel dat je al die stemmen tegelijkertijd zou horen, dan zou je eigenlijk niets horen. Of je oren moeten sluiten vanwege het lawaai. Behalve als je gedurende een bepaalde tijdspanne op een bepaalde frequentie afstemt ! Ook moet je kiezen welke zintuigen je bij je waarneming betrekt. In Borges’ beschrijving van de Aleph, ziet hij vooral dingen, waaronder bijvoorbeeld alle spiegels ter wereld waarvan geen enkele hem reflecteert. Als je zien en horen wil combineren – omdat het oog en het oor de enige zintuigen zijn die op grote afstand kunnen zien en horen – bekom je een audiovisuele Aleph. Die combineert dan een wereldontvanger met een televisiescherm. Dankzij een correspondent van L’Aleph in Buenos Aires zijn we een soort professor Zonnebloem op het spoor gekomen die zo’n prototype heeft gemaakt. Hij heet Bonaparte, net als Napoleon. Het prototype zelf heeft hij Doos van Pandora genoemd. De naam Bonaparte kan natuurlijk ook een pseudoniem zijn. Napoleon was ook iemand die de hele wereld in zijn hoofd wilde opsluiten. Probeer contact te leggen met die Bonaparte. Ik heb er zes maanden geleden een artikel over geschreven, dat in het meinummer is verschenen. Toen was ik al een maand op zoek naar Milagros.’
Ik viel achterover van verbazing. Maar Louis had me overtuigd. Eerst moest ik evenwel het meinummer van L’Aleph vastkrijgen, waarin De Doos van Pandora werd beschreven.
Bonaparte was een kleine zestiger met net zo’n verwaaid kapsel als rechter Benedetti. In een kelderkamer stonden allerlei oude televisies en radiotoestellen die allemaal uit elkaar waren gehaald. Hijzelf had een Aleph samengesteld, die hij later wilde miniaturiseren. Zoals in iedere wetenschap geldt, moet een experiment herhaald kunnen worden. Bonaparte beschikte over een Aleph zoals Borges die had beschreven en plaatste die in het midden van het toestel. Hij zei zelf dat reuk, smaak en tast tot de toekomst behoorde, maar voorlopig alleen een audiovisuele Aleph mogelijk was. Lichtgolven voor het oog en geluidgolven voor het oor waren voorlopig de enige golven die men op een of ander manier kon reproduceren. Ruiken, smaken en tasten op afstand zou ooit wel kunnen, om niet te spreken van het zesde zintuig, maar voorlopig moest men zich met dit prototype tevreden stellen.
‘Waarom hebt u het de Doos van Pandora genoemd ?’
‘Omdat ik het heb beperkt. Net zoals je ook niet zonder bescherming naar de volle zon kijkt, kan je ook niet zonder meer naar de toekomst kijken, want dan zie je je eigen dood. Ik heb dus een beperking ingebouwd waarmee je weliswaar alle rampen uit verleden en heden kunt zien, maar niet de toekomstige. Dan nek je de hoop ook niet. Geliefden zullen hun verleden en heden wel willen zien, maar niet hun scheiding. Revolutionairen zullen hun clandestiene verleden en hoopvol heden wel willen zien, maar niet hun eigen proces en executie. Noem het een onwetenschappelijke beperking. Ook moet je de exacte datum en uur alsook de exacte plek intikken die je wil zien en horen. Ik kan het geluid ook uitzetten, want je wil ook de folterkreten niet horen van je geliefde. Ik weet wel dat er anderen zijn die die mogelijkheid open zullen laten, maar ik niet. Als je een datum en uur intikt dat nog niet is geweest, weigert hij dienst. Zo simpel is het. Dit prototype is het wel het enige dat ik momenteel heb. Ik heb het nog niet kunnen commercialiseren noch miniaturiseren. Concreet nu : omdat Louis de eerste is die me niet gek heeft verklaard, en hij, zoals u zegt, dreigt gek verklaard te worden, wil ik u wel helpen. Ik kan naar Ushuaïa gaan en het voor rechter Benedetti demonsteren. Zo alleen kan zijn versie van de feiten het halen. Ik heb nooit in de leugendetector geloofd. Die vertrekt van de hypothese dat je bij de waarheid rustig blijft en bij de leugen onrustig. Het tegendeel is echter waar. De mensheid kan de waarheid niet aan, dat is de waarheid.
Wanneer kan ik u van dienst zijn ? Volgende week, voor hij voor de verlenging van zijn voorarrest voor de rechtbank moet verschijnen zou het handig zijn indien u een demonstratie kon geven van uw prototype.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik diende wel een provévliegtuig in te huren on de Aleph tot in Ushuaïa te brengen.
Uiteindelijk tikte Bonaparte ter illustratie de moord op Julius Caesar maar niet de geboorte van Christus in op vijfentwintig december van de eerste eeuw. Daarna tikte hij ook de slag van Waterloo in, alleen ter illustratie. Zelfs de geboorte van rechter Benedetti in het jaar 1960 werd ingetikt. En hij herkende zijn vader en moeder.
Het had ook een rem, de Lew, om dingen niet te zien die men absoluut niet wilde zien. Het was zo groot alse en buster – een grote radio – maar toekomstige versies zouden uiteraard geminiaturiseerd konden worden. Bill Gates was ook in een kleine garage met een kleine personal computer begonnen.
Hij toonde de moord op Julius Caesar, maar niet de geboorte noch de kruisiging van Christus. Hij toonde de bom op Hiroshima. Het kwam er vooral op aan zeer precies te zijn in de aanduiding van plaats en tijd.
En zo geschiedde. Ik huurde op het budget van het consulaat een niet gehomologeerde Aleph en probeerde het eerst op mezelf uit : datum, uur en plaats van mijn geboorte. En het werkte. Ik toonde eerst de knal teggen de paal van Rensenbrink en de twee doelpunten van XYZ en XYZ, omdat ik exact wist op welke minuut van de wedstrijd die hadden plaatsgehad. Ik zag met mijn eigen ogen op het kleine scherm haarscherp hoe ik in om elf over acht ’s avonds in de Edith-Cavell-kliniek ter wereld kwam. Ik kon de trekken van mijn ouders goed zien.
Natuurlijk kon ik niet bepalen wanneer Héctor Milagros bij Milena en de tweeling bij Milagros had verwekt. Ik vermoedde dat de plek hun slaapkamer in Buenos Aires zelf zou zijn voor Milena en hun huis in de Nachtegaalstraat voor Milagros in Ushuaïa. Daarentegen kon ik wel de plek, de datum en het uur mij door de buurvrouw Adriana verklapt intikken wanneer de ontvoering van Milena had plaatsgehad. En inderdaad zagen we, rechter Benedetti en ikzelf, hoe drie mannen Milena, die haar thesis aan het uittikken was, binnenstormden, haar blinddoekten en haar thesis over de grond verspreidde. Ik kon zelfs aantonen hoe ik het appartement had gevonden. En ook welke de woorden waren die ik met Borges gewisseld had. Ik kon ook aantonen dat ik alleen op de ferry naar Montevideo zat. Hetzelfde deed ik met Milagros aan de watervallen van Iguazu maar het geraas van de watervallen was dermate sterk dat rechter Benedetti niet kon achterhalen wat mijn woorden waren geweest maar wel dat Milagros uit eigen beweging in de diepte stortte. Ten slotte was er ook het tafereel in de Zanglijsterstraat waarbij ik furieus het echtpaar Malaparte aanpakte maar Helena haar man Héctor in de diepte sleurde zonder dat ik, behalve door mijn woorden, hen had geïntimideerd. Ik erkende dat ik de lijken naar Puerto Williams bracht. Ik erkende het, dus liet ik ook zien hoe ik te werk was gegaan.
De polygraaf is als een oude schrijfmachine met een dubbel lint : zwart en rood. De Aleph is meer van het type van de supercomputer maar geminiaturiseerd. Toen Borges hem beschreef stond hij er even ver af als Jules Verne van de echte reis naar de maan, maar de idee moest slechts werkelijkheid worden, en dat was intussen met de nanotechnologie gebeurd.
De Aleph ? vroeg Bendedetti. Maar dat is fictie !
Toch niet, antwoordde ik. Er is een gecommercialiseerde versie van in omloop gebracht.
Een prototype, hoezo ?
DE PIJN. DE PIJN. DE PIJN. Hij hanteerde de Taw om de Aleph te kunnen bekijken net zoals je een sterke zonnebril nodig had om een zonne-eclips te bekijken.
Louis herinnerde zich een verhaal waarin een man die kanker had zich troostte met de gedachte dat hij niet gefolterd werd in een Zuid-Amerikaanse gevangenis.
Je gaat bij de tandarts en alles wordt zonder verdoving gedaan.
Alleen waren die hallucinaties, zoals sommige dromen, verdomd gedetailleerd en verdomd realistisch. Het was op zich geen bewijs maar het kon bepaalde pistes uitsluiten en andere weer doen onderzoeken.
Rechter Benedetti was een eerlijk magistraat. Hij onderzocht zowel als à charge als à decharge.
Rechter Benedetti knikte maar schudde meteen het hoofd. Dit apparaat kan door u gemanipuleerd zijn. Ik aanvaard uw versie helaas niet !      
Indien we een Aleph zoude inzetten zouden we tienduizenden en tienduizenden verdwenen personen kunnen opsporen. Ik herinner me dat ik in mijn studententijd de opdracht kreeg het statuut van verdwenen personen juridisch te omschrijven. Ze zijn niet levend maar ook niet dood. De overheid die ze vasthoudt, ontkent dat ze hen vasthoudt. Tot de Gekke Moeders van het Mleiplein, die ik twintig jaar geleden heb getrolkt, ontmoette. Hun discours was : ‘Geef ons onze kinderen weer !’ Ook werd gewezen op de lafheid van een overheid en een Het lijkt dat ze technieken van het Franse lrger in Algerije hebben toegepast. Allen vecht hier niemand om de onafhankelijkheid maar alleen voor de rechtvaardigheid.
Hij reageerde emotioneel op al die moorden niet wegens zijn schuld, maar wel wegens zijn schuldgevoel dat hij er op cruciale momenten niet was voor Milena en Milagros, met alle gevolgen van dien. Louis kende overigens de hele waarheid niet. Dat was nog zoiets. Hij reageerde dan ook niet op iets wat anderen hadden gedaan, waardoor dit dan weer als waarheid werd aanzien.
Ik kon rechter Benedetti overtuigen dat zijn reacties emotioneel waren en niets van het waarheidsgehalte van de beweringen die Louis werden voorgelegd te maken hadden. Maar hij weigerde. Tot ik hem voorstelde de Aleph in te schakelen ?
Willem Marconi zou ook de radio’s niet herkennen waarmee vandaag wordt gecommuniceerd, ofschoon hij wel de basis legde voor de ontwikkeling ervan. Natuurlijk kon je niet, zoals met de Aleph van Borges, alles tegelijk zien, zoals hij dat in zijn verhaal beschreef. Dat was een theoretisch uitgangspunt : de oneindigheid kon vervat liggen in een eindig punt. Maar als je datum, uur en plaats intikte, kon je exact zien wat daar op dat moment, op die plek was gebeurd. De recherche gebruikte het weleens, maar net als de leugendetector had het geen juridische bewijskracht. Het kon echter bepaalde pistes uitsluiten en andere weer doen onderzoeken.